…jeśli nią (duszą) nie ruszają wielkie rzeczy, to się będzie ruszać w niskości i podłości. Adam Mickiewicz w liście do córki
Idealizm, wiara w immanentną wspaniałość człowieka i w ludzkie dobro, w potrzebę aktywnej troski o innych i o Ojczyznę, czyli w piękno mądrego patriotyzmu, wreszcie w optymizm i siłę ludzkiego ducha to abstrakcje, które cynicy postrzegają jako pięknoduchowe bujanie w obłokach.
Tymczasem w praktyce są one twardymi narzędziami roboczymi, wykuwającymi charaktery i postawy, kształtując zachowania i losy ludzi i narodów. Są niczym niedostrzegalny zefir, który dmie w żagle tak ludzkiego ducha, jak i narodowej nawy, pchając je ku lepszemu życiu.
* * *
W środku trudności tkwi sposobność. Albert Einstein
W demokracjach dojrzałych (chciałoby się rzec – wspaniałych) obywatele na ogół postrzegają politykę jako imponującą dziedzinę życia społecznego i ze swoich polityków zwykle są dumni.
Polakom ani polityka, ani politycy nie imponują bynajmniej. Ten sceptycyzm ma druzgocący wpływ na rozwój kraju i społeczeństwa, więc i na jakość życia ludzi i narodu.
Jest zjawiskiem dość powszechnym, że (wszędzie) doszedłszy do władzy, politycy postępują według wzorów, na jakich się wychowali. Widać to wyraźnie we współczesnej Polsce.
Wybory, wolność słowa, swoboda prasy mogą sugerować demokrację, jednak styl myślenia i zachowania rządu za rządem przypomina PZPR: mafijny. Stąd określenie „polska racja stanu” zda się dziś w Polsce naiwnym frazesem.
Tymczasem bez idealizmu, bez znakomitych charakterów, bez godnej kultury politycznej demokracja to w dużej mierze tylko dołująca atrapa.
Nadzieja dla Polski taka, że w końcu pojawi się formacja wychowana na nowoczesnych wzorach ideowych Europy: parlamentarnej demokracji liberalnej, i zerwie z niesławną „tradycją”.
Które ze współczesnych ugrupowań nad Wisłą mogłoby się tą świetną nowoczesną awangardą okazać i porwać naród do dokonania Moralnej Odnowy Polski?
Andrzej Maria Dąbrowski Wilanów jesienią 2016